31.12.2005   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 336/109

1.1.

De definitie van „intermediaire betalingsdienstaanbieder” in artikel 3, lid 6, van de ontwerpverordening verwijst naar een betalingsdienstaanbieder „die noch de betalingsdienstaanbieder van de betaler, noch de betalingsdienstaanbieder van de begunstigde is en die betrokken is bij de uitvoering van geldovermakingen”. Aangezien zowel exploitanten van betalings-, clearing- en afwikkelingssystemen, alsmede berichtendienstverleners betrokken zijn bij de uitvoering van geldovermakingen, lijken zij binnen het toepassingsbereik van de ontwerpverordening te vallen.

1.2

Dergelijke exploitanten en dienstverleners onderhouden evenwel geen directe klantenrelatie met betalers of begunstigden en beschikken derhalve niet over alle ingevolge de ontwerpverordening vereiste informatie. Derhalve dienen verplichtingen alleen opgelegd te worden aan kredietinstellingen die direct contact met cliënten hebben, dan wel aan financiële entiteiten die deel uitmaken van de betalingsketen voor de uitvoering van geldovermakingen, aangezien die entiteiten over de vereiste informatie zouden beschikken (3).

1.3

Gezien het voorgaande beveelt de ECB ten zeerste aan zowel exploitanten van betalings-, clearing- en afwikkelingssystemen, alsmede berichtendienstverleners buiten het toepassingsgebied van de ontwerpverordening te houden, en zulks in een overweging toe te lichten. Dit dient de verplichting van die systeemexploitanten onverlet te laten te verzekeren dat in dergelijke systemen ingevoerde betalingsopdrachten effectief kunnen worden nagetrokken middels een gepaste identificatie van de systeemdeelnemers. Te dien aanzien merkt de ECB op dat de Derde Witwasrichtlijn een overweging bevat die verduidelijkt dat natuurlijke of rechtspersonen die kredietinstellingen of financiële instellingen uitsluitend voorzien van een boodschap of andere supportsystemen voor de overdracht van fondsen of van clearing- en settlementsystemen niet binnen het toepassingsbereik van die richtlijn vallen (4).

1.4

Bovendien betreft artikel 13, lid 2, van de ontwerpverordening de verplichtingen van een intermediaire betalingsdienstaanbieder die geen volledige informatie over de betaler ontvangt. De paragrafen 12 en 13 van de Herziene Interpretatieve Nota van het FATF bij de Speciale Aanbeveling VII: Elektronische overmakingen (5) (hierna de „Interpretatieve Nota” genoemd) van Financiële Actiegroep („FATF”) vereisen die informatie niet. Te dien aanzien is de ECB tegen het voorstel gekant de intermediaire betalingsdienstaanbieder te verplichten de betalingsdienstaanbieder van de begunstigde van de onvolledige informatie op de hoogte te stellen. Het ware beter dat dit een verplichting wordt voor de direct betrokkenen, namelijk de betalingsdienstaanbieder van de betaler en de betalingsdienstaanbieder van de begunstigde, aangezien zij overeenkomstig de bepalingen van hoofdstuk II en III van de ontwerpverordening toch al over deze informatie beschikken. De enige verplichtingen van een intermediaire betalingsdienstaanbieder zouden de verplichtingen overeenkomstig artikel 12 en artikel 13, lid 1, van de ontwerpverordening moeten zijn die vereisen dat alle over de betaler ontvangen informatie, die bij een geldovermaking is gevoegd, bij de overmaking blijft en dat die informatie gedurende vijf jaar wordt bewaard. Om die reden dient artikel 13, lid 2, van de ontwerpverordening geheel te worden geschrapt.

2.1.

In zijn algemeenheid ware het wenselijk zoveel mogelijk consistentie te verzekeren tussen de definities in artikel 4 van de ontwerprichtlijn inzake betalingsdiensten in de interne markt (6) en de definities in de ontwerpverordening, met name betreffende de definitie van „betalingsdienstgebruiker” in artikel 3, lid 8, van de ontwerpverordening.

2.2.

Speciale Aanbeveling VII betreffende elektronische overmakingen (hierna „SR VII”) van het FATF is uitdrukkelijk van toepassing op financiële instellingen, met inbegrip van geldtransactiekantoren. De ontwerpverordening noemt geldtransactiekantoren niet expliciet. Naar alle waarschijnlijkheid dekt de definitie van „betalingsdienstaanbieder” in artikel 3, lid 5, van de ontwerpverordening geldtransactiekantoren, maar een verwijzing naar geldtransactiekantoren zou daarin kunnen worden opgenomen om te verzekeren dat de ontwerpverordening expliciet strookt met SR VII.

2.3.

Voorts zou een definitie van „unieke identificatiecode” toegevoegd moeten worden, hetgeen de uiteenlopende mogelijke combinaties voor de identificatie van de betaler vereiste gegevens dient weer te geven.

3.1.

De ECB merkt op dat overweging 6 van de ontwerpverordening de vrijstelling betreft, onder bepaalde voorwaarden, van onder andere geldovermakingen die voortvloeien uit „zakelijke transacties”. Een definitie van „zakelijke transactie” ontbreekt, maar artikel 2, lid 2, bepaalt dat de ontwerpverordening „niet van toepassing is op geldovermakingen die voortvloeien uit een zakelijke transactie en die met behulp van een krediet- of debetkaart, dan wel enigerlei vergelijkbaar betaalinstrument worden verricht”.

3.2.

Paragraaf 10.a van de Interpretatieve Nota hanteert de term „zakelijk” niet uitdrukkelijk. Integendeel, die paragraaf bepaalt dat SR VII geen betrekking heeft op geldovermakingen die voortvloeien uit transacties die met behulp van een krediet- of debetkaart worden verricht, voorzover het krediet- of debetkaartnummer bij alle overmakingen wordt gevoegd die uit de transactie voortvloeien. Paragraaf 10.a bepaalt evenwel ook dat krediet- of debetkaarten die worden gebruikt als betalingssysteem voor geldovermakingen, onder SR VII vallen, en de boodschap de vereiste informatie dient te bevatten. Zulks impliceert dat SR VII een onderscheid maakt tussen kaarten voor de betaling van goederen en diensten (hetgeen niet onder SR VII valt) en kaarten voor geldovermakingen (hetgeen wel onder SR VII valt). De ECB stelt voor overweging 6 en de eerste alinea van artikel 2, lid 2 van de ontwerpverordening te herformuleren, teneinde meer consistentie met de Interpretatieve Nota te verzekeren (7).

3.3.

In het algemeen lijkt artikel 2, lid 2, van de ontwerpverordening uit te gaan van de veronderstelling dat de betalingsdienstaanbieder van de betaler en/of de begunstigde steeds kan vaststellen of krediet- of debetkaarten zijn gebruikt voor de betaling van goederen en diensten, dan wel voor geldovermakingen. Deze veronderstelling klopt evenwel niet altijd, daar alle soorten betalingsinstrumenten voor dergelijke transacties kunnen worden gebruikt. Wanner een betaling met behulp van een krediet- of debetkaart wordt verricht, ontvangt slechts de eigenaar/exploitant van de krediet- of debetkaartregeling informatie waaruit het onderliggende doel van de transactie kan worden afgeleid. De betalingsdienstaanbieder van de betaler en de begunstigde ontvangen slechts de informatie die noodzakelijk is voor het afwikkelen van de transactie op de rekening van hun klant, d.w.z. zij ontvangen geen informatie aangaande onderliggende doel van de transactie. Betalingsdienstaanbieders krachtens een regime opleggen het doel van dergelijke transacties te controleren, zou de goede werking van het betalingsverkeer niet bevorderen. Bijgevolg begrijpt de ECB weliswaar het streven zakelijke transacties, waarbij met krediet- of debetkaarten goederen en diensten worden betaald, vrij te stellen van het vereiste volledige informatie over de betaler bij te voegen, maar het voorstel lijkt onuitvoerbaar aangezien de aan de ontwerpverordening onderworpen entiteiten niet onder alle omstandigheden de onderliggende reden voor een betaling kunnen vaststellen. De intentie achter artikel 2, lid 2, zou evenwel kunnen zijn dat de afwikkeling (via de betalingsdienstaanbieder van de betaler) van de rekening, die verband houdt met de door de betaler met behulp van een kredietkaart uitgevoerde onderliggende transactie, geen deel uitmaakt van een geldovermaking die met behulp van de kredietkaart geïnitieerd had kunnen worden, maar dat de afwikkeling een volledig separate geldovermaking is van de betaler naar de kredietkaartonderneming. Indien dat klopt, gaat de ECB akkoord met de inhoud van artikel 2, lid 2, maar omwille van de rechtszekerheid stelt zij voor deze intentie in de ontwerpverordening te expliciteren.