13.2.2007   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 31/1

1.1

Een efficiënt en goed geïntegreerd financieel stelsel is belangrijk voor de goede en effectieve doorwerking van het monetaire beleid in het gehele eurogebied. Hoewel dit voor alle segmenten van het financieel stelsel geldt, is dit met name direct van belang voor het voor de uitvoering van het monetair beleid belangrijke marktsegment, namelijk de geldmarkt. De Europese markt voor kortlopende effecten is het minst geïntegreerde geldmarktsegment binnen de EU. Daarom volgt de ECB met name regelgevende en door de markt gestuurde initiatieven om de integratie, de ontwikkeling en de transparantie van markten voor kortlopende effecten in Europa te verbeteren (4).

1.2

De gelijke tenuitvoerlegging en uitlegging van de EU-wetgeving is cruciaal voor de opbouw van de interne markt voor financiële diensten. Tegen deze achtergrond lijkt de keuze voor een richtlijn als een rechtsinstrument ter realisatie van de gelijke tenuitvoerlegging in dit geval in strijd te zijn met de doelstelling van de uitvoeringsmaatregelen met betrekking tot de ICBE-richtlijn, namelijk de verduidelijking van de definities om „een geharmoniseerde toepassing van deze richtlijn binnen de gemeenschap te bevorderen” (5), om „eenzelfde lezing te bevorderen van de vraag of bepaalde activa beleenbaar zijn voor investeringen krachtens de ICBE-richtlijn”, om „mogelijke afwijkende interpretaties van de ICBE-richtlijn te beperken”en „voor meer rechtszekerheid en een coherentere uitlegging van de ICBE-richtlijn” (6). Een verordening als ontwerpuitvoeringsmaatregel met gedetailleerde, onmiddellijk op alle ICBE's toepasselijke bepalingen, zou de huidige ongelijke toepassing van een aantal algemene beginselen uit de ICBE-richtlijn (bijvoorbeeld, de beleenbaarheidsregels van geldmarktinstrumenten) verminderen.

2.1

Ten eerste, de ontwerp-Richtlijn voert verschillende publiciteits- en de informatievereisten in al naargelang de juridische aard van de uitgevende instelling. Bijvoorbeeld, de informatie kan voor door aan prudentiëel toezicht (7) onderworpen vestigingen uitgegeven geldmarktinstrumenten beperkt blijven tot ofwel informatie over de uitgifte of het uitgifteprogramma ofwel over de juridische en financiële situatie van de uitgevende instelling vóór de uitgifte van het geldmarktinstrument (8). De vereisten voor niet-financiële vennootschappen (9) omvatten daarentegen informatie over de uitgifte en het uitgifteprogramma en over de juridische en financiële situatie van de uitgevende instelling. De Commissie merkt op dat deze differentiatie er rekening mee houdt dat „bijvoorbeeld bepaalde depositocertificaten moeilijk zouden kunnen voldoen aan bepaalde criteria van artikel 5, lid 2” van de ontwerp-Richtlijn. In het algemeen is de ECB van mening dat de toegang van de marktdeelnemers tot geschikte en gestandaardiseerde informatie en gestandaardiseerde statistieken belangrijk is voor een goede en efficiënte marktwerking. Daarom wordt voor artikel 5, lid 3 onder a) dezelfde tekst aanbevolen als voor artikel 5, lid 2 onder a) van de ontwerp-Richtlijn.

2.2

Ten tweede, zou de opname nader kunnen worden overwogen van door een locale of regionale overheid van een lidstaat (of als de lidstaat een federale staat is, een lid van de federatie), niet door een lidstaat krachtens artikel 5, lid 2 („andere” uitgevende instellingen), eerder dan krachtens artikel 5, lid 4 van de ontwerp-Richtlijn (nl. naast andere openbare lichamen van lidstaten) gegarandeerde, uitgegeven geldmarktinstrumenten. Locale, regionale en federale autoriteiten in de EU krijgen meestal financiële steun van hun respectievelijke lidstaten en een bijzonder statuut binnen het nationale insolventierecht. Verder zou de vraag of de lidstaten de verbintenissen van locale, regionale en federale autoriteiten binnen de EU formeel garanderen in bepaalde gevallen complexe vragen kunnen opwerpen, waardoor een geschikte basis zou kunnen ontbreken voor de differentiatie tussen instrumenten met en zonder een waarborg. Zowel in de „niveau-1” ICBE-richtlijn (het eerste gedachtenstreepje van artikel 19, lid 2 onder h), alsook in de Prospectusrichtlijn 2003/71/EG (10), zouden alle regionale, locale en (voor de ICBE-richtlijn) federale autoriteiten van de lidstaten op dezelfde wijze kunnen worden behandeld. Hetzelfde kan gelden voor internationale publiekrechtelijke instellingen. De Commissie zou dus de in artikel 5, lid 2 van de ontwerp-Richtlijn opgenomen verwijzing naar plaatselijke, regionale en federale autoriteiten van lidstaten en internationale publiekrechtelijke instellingen met het oog op hun gelijke behandeling kunnen schrappen.

2.3

Ten derde, artikel 5, lid 3 onder c) van de ontwerp-Richtlijn verwijst naar de behoefte aan betrouwbare statistieken over de uitgifte of het uitgifteprogramma, „dan wel andere gegevens die een adequate beoordeling van de aan een belegging in dergelijke instrumenten verbonden kredietrisico's mogelijk maakt”. Daaromtrent zij opgemerkt dat de beschikbaarheid van betrouwbare statistieken en van andere gegevens voor een adequate beoordeling van kredietrisico's, twee verschillende en wenselijke elkaar slechts gedeeltelijk overlappende marktkenmerken zijn. Daarom mogen zij niet als equivalente gegevens behandeld worden. Verder is dit criterium gedeeltelijk overbodig, indien gelezen in samenhang met artikel 5, lid 1 onder b) dat al bepaalt dat voor onder artikel 19, lid 1, onder h), eerste streepje, van de ICBE-richtlijn opgenomen geldmarktinstrumenten informatie beschikbaar zou moeten zijn die „een adequate beoordeling van de aan een belegging in dergelijke instrumenten verbonden kredietrisico's mogelijk maakt”. Daarom zou de verwijzing naar „dan wel van andere gegevens die een adequate beoordeling van de aan een belegging in dergelijke instrumenten verbonden kredietrisico's mogelijk maakt” in artikel 5, lid 3 onder c) van de ontwerp-Richtlijn geschrapt moeten worden.

2.4

Ten vierde ontstaan belangrijke interpretatieproblemen door de verwijzing in artikel 5, lid 2 onder c) van de ontwerp-Richtlijn naar „controle van de informatie” door een „terzake gekwalificeerde derde”. In haar eerdere toelichtingen (11) heeft de Commissie opgemerkt dat handelaars, accountants, overheidsinstellingen of andere marktstructuren in aanmerking zouden kunnen komen voorzover zij niet onderworpen zijn aan instructies van de uitgevende instelling. Volgens de Commissie beoogt dit criterium de betrouwbaarheid van de informatie over door ondernemingsorganen uitgegeven instrumenten te garanderen — in het bijzonder ermee rekening houdend dat deze entiteiten niet gecontroleerd of gereguleerd worden — en een gekwalificeerd onderzoek van deze informatie te verzekeren. Voor het bereiken van het doel staat het Commissie-ontwerp enige flexibiliteit toe en legt geen specifieke structuur op. Het is niet duidelijk wie uiteindelijk moet beslissen over de „geschiktheid” van een derde. Bovendien bepaalt artikel 5, lid 2 onder c) van de ontwerp-Richtlijn dat de controle van de informatie zowel de uitgifte of het uitgifteprogramma als de juridische en financiële situatie van de uitgevende instelling betreft. Maar afhankelijk van de aard van de derde zal de controlerende entiteit niet noodzakelijkerwijze beide elementen „controleren”. Een accountant zal bijvoorbeeld de financiële situatie van de uitgevende instelling controleren, maar niet het programma. Het is twijfelachtig of advocatenkantoren en handelaars financiële informatie controleren. Een openbaar lichaam kan eventueel het programma controleren maar niet noodzakelijkerwijze de financiële situatie van de uitgevende instelling. Tenslotte lijkt de opname in de ontwerp-Richtlijn van controlemechanismen voor ongespecificeerde informatie door een „terzake gekwalificeerde derde” (12) de informatievereisten voor geldmarktinstrumenten nauwer te doen aansluiten bij de voor formele prospectussen geldende vereisten. Daaromtrent dient te worden benadrukt dat de vereisten voor prospectussen blijkbaar volledig geregeld worden door de Prospectusrichtlijn waarin geldmarktinstrumenten niet vallen onder de definitie van effecten (13).

2.5

Klaarblijkelijk is de beoordelingsvrijheid van de lidstaten over de toepassing van dit criterium in strijd met de doelstelling van deze uitvoeringsmaatregelen te zorgen voor meer rechtszekerheid en een uniforme toepassing te verzekeren. Tenzij het mogelijk is de betekenis van de bepaling te verduidelijken, wat problematisch lijkt gezien de verschillende mogelijk eronder vallende situaties, wordt daarom voorgesteld dit criterium te schrappen.

2.6

Ten vijfde, bepaalt artikel 5, lid 4 van de ontwerp-Richtlijn dat voor alle onder artikel 19, lid 1, onder h), eerste streepje, van de ICBE-richtlijn vallende geldmarktinstrumenten (met uitzondering van die bedoeld in lid 2 van dit artikel) passende informatie, informatie is over de uitgifte of het uitgifteprogramma, dan wel over de juridische en financiële situatie van de uitgevende instelling voor de emissie van het geldmarktinstrument. Voor de uitgevende instelling omvat het eerste streepje van artikel 19, lid 1 onder h) van de ICBE-richtlijn met name niet-lidstaten, de EU, de Europese Investeringsbank, de ECB en centrale banken van lidstaten. Deze ontwerp-bepaling zou daarom gelden voor de investeringen door collectieve beleggingsondernemingen in bepaalde door centrale banken uitgegeven, bij de tenuitvoerlegging van het monetair beleid gebruikte instrumenten (14). Ermee rekening houdend dat de informatie over de juridische en financiële situatie van de uitgevende instelling niet onmiddellijk relevant zou zijn voor de ICBE-beleggers, in casu centrale banken, en tevens gezien de prerogatieven van het Eurosysteem omtrent de uitgiftevoorwaarden van dergelijke instrumenten (15), stelt de ECB voor artikel 5, lid 4 van de ontwerp-Richtlijn te wijzigen zodat alle door de ECB of een centrale bank van een lidstaat uitgegeven geldmarktinstrumenten niet onder dat lid vallen.

2.7

Tenslotte definieert artikel 3, lid 2 van de ontwerp-Richtlijn van de Commissie geldmarktinstrumenten als gewoonlijk op de geldmarkt verhandelde instrumenten die aan volgende criteria voldoen: (i) zij hebben een looptijd bij uitgifte van ten hoogste 397 dagen; of (ii) zij hebben een resterende looptijd van ten hoogste 397 dagen; of (iii) de opbrengst ervan ondergaat regelmatig en ten minste elke 397 dagen een aanpassing die spoort met de geldmarktontwikkelingen; of (iv) het risicoprofiel ervan stemt overeen met dat van financiële instrumenten die een looptijd van ten hoogste 397 dagen hebben of waarvan de opbrengst een aanpassing als bedoeld onder iii) ondergaat. De aandacht van de Commissie wordt erop gevestigd dat de definitie niet strookt met de definitie van geldmarktinstrumenten in Verordening ECB/2001/13 (16), die verwijst naar een resterende looptijd van ten hoogste één jaar of een regelmatige renteaanpassing die spoort met de geldmarktontwikkelingen ten minste om de twaalf maanden. De ECB weet dat de voorgestelde 397 dagen gebaseerd zijn op een CEER-suggestie de looptijd van 12 maanden te verlengen tot 397 dagen om rekening te houden met een vertraagde afwikkeling, hetgeen kan leiden tot een breuk bij een vertraagde afwikkeling van het instrument (17). Het voorstel luidt weer te opteren voor de door de Commissie in vroegere versies van de ontwerp-Richtlijn voorgestelde oplossing van een looptijd van één jaar „onverminderd enigerlei bij de uitgifte of in het uitgifteprogramma voorziene extra tijd bij de afwikkeling”.